Bacau 2024: Diverse renovaties







Werkloosheid en alcoholisme is ook in Roemenië een groot probleem, met de daaraan vaak verbonden huiselijke problemen; daarom worden ook misbruikte en mishandelde kinderen, alsook kinderen met spraakproblemen, intensief behandeld bij Betania. Een groot team van specialisten staat daarvoor klaar.
Daarnaast is ook de ‘snoezelruimte’ in de Dolfijn dringend aan renovatie toe.
Even een korte uitleg:
Snoezelen is het aanbieden van zintuiglijke prikkels in een sfeervolle omgeving, met name aan kinderen met een verstandelijke of meervoudige beperking, kinderen met autisme en kinderen die behoefte hebben aan rust en afleiding. Hierbij ligt de nadruk op zintuigactivering door licht, geluid, geur, smaak en alles wat voelbaar is te beleven.
Belangrijke doelen daarbij zijn:
* Tot rust komen en ontspannen
* Leren genieten van zintuiglijke prikkels
* De wereld rondom zich heen ontdekken met de zintuigen
* De lichaams- en ruimtebeleving stimuleren
* Wederzijdse empathie tussen kind en begeleider en/of ouder bevorderen
* Communicatieve vaardigheden verbeteren door hen de zintuigelijke ervaring en de bijkomende gevoelens te laten benoemen.
Meer informatie over de Dolfijn: https://asociatiabetania.ro/delfinul/
Kies daarbij voor vertalen naar Nederlands.
Van de Gezondheidsdienst moeten alle vloeren dagelijks met water en schoonmaakmiddel gereinigd kunnen worden. Zonder deze noodzakelijke renovatie voldoen de panden niet meer aan de eisen van de overheid, en dat zou invloed kunnen hebben op de gebruiksvergunning. Dat laten we natuurlijk niet gebeuren!





Ook hebben we de vraag gekregen om een overdekt paviljoen (relaxruimte) te creëren voor de meisjes, veelal afkomstig uit weeshuizen, die in de 'sociowoningen' worden voorbereid op een zelfstandig bestaan.
Zodra meisjes de leeftijd van 18 jaar hebben bereikt, moeten ze namelijk de weeshuizen verlaten, waarna ze kans lopen via mensensmokkelaars in het buitenland (ook in Nederland!) in de prostitutie te belanden.
Om dit paviljoen te bouwen kan gebruik gemaakt worden van de onderdelen van een inmiddels gedemonteerde overdekte ruimte waarin voorheen fietsen, driewielers en andere vervoermiddelen werden gestald.





Uiteraard geven wij daarom graag gehoor aan deze oproep vanuit Betania. Ook al omdat kennis, kunde en veelzijdigheid (deze drie samen) nog ontbreken in Roemenië, waardoor voor alle werkzaamheden aparte werklieden ingehuurd zouden moeten worden.
Bijkomend probleem is dat zowel de landelijke overheid als die van de stad Bacau al sinds corona hun financiële toezeggingen niet, vertraagd, of slechts mondjesmaat nakomen. Maar dankzij onze trouwe sponsors en eigen bijdragen van de vrijwilligers aan reis en verblijf, kunnen wij hierin veel betekenen.
Aan de slag dus maar!
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
De ploeg bestaat deze keer uit de vrijwilligers Willy (die voor de eerste keer meegaat), Jan K., Jan R., Henk, Leo en Hans.
Hieronder vindt u een samenvatting van de verslagen met foto’s die projectleider Hans dagelijks verstuurde naar het ‘thuisfront’ en andere geïnteresseerden. En nu is dat dus voor iedereen te lezen.
Maandag 27 mei 2024
Nou de eerste dag zit erop!
Allereerst heb ik Willy rondgeleid over het terrein, om kennis te maken met eerdere projecten van onze Werkgroep. Intussen hebben Jan, Jan, Leo en Henk onze container geopend en een inventarisatie gemaakt van de onderdelen voor de stalen overkapping die moet gaan verrijzen op de fundering die Adrian Indreas, de mededirecteur van Betania, al keurig heeft geregeld op basis van onze werktekening.
Henk is vervolgens aan de slag gegaan met het herstellen van de beschadigingen naast de trap van het recoverycenter, die zijn ontstaan door het verwijderen van de afwerklatten die niet meer gaan terugkomen als het laminaat de treden heeft bedekt.
De harde (mede)werkers van Betania hebben de afgelopen week hun best gedaan om de trappen van het recoverycenter alsook die van de dagopvang van de ‘Dolfijn’ vloerbedekking-vrij te maken, maar er zijn toch nog een paar plekjes overgeslagen.
Dat is dus mijn eerste klus, nadat ik Willy op weg heb geholpen in de Dolfijn, waar zij een begin gaat maken met het schilderen van de snoezelkamer. 'De Jantjes' en Leo hebben dan al de eerste staanders voor de overkapping uit het magazijn gehaald, en buigen zich over de tekening om de juiste positie te bepalen. Daarna wordt dankbaar gebruik gemaakt van de heftruck van Betania, want de rest van de constructie is niet te tillen!
Intussen is Willy begonnen met het afplakken van de onderdelen van de snoezelkamer die niet geschilderd moeten worden, en schildert zij alle randen rondom het plafond met de kwast, voordat een roller het grote werk moet gaan doen. Maar dan begint haar maag te protesteren, en besluit ze het de rest van de dag voor gezien te houden.
Henk maakt dan het schilderen van het (vaal oranje) plafond af. Dat is aan het eind van de dag stralend wit.
Ook repareert hij alle beschadigingen van de muren.
Willy op de rug gezien voor Hostel Holland
Voor mij is dan allang het moment aangebroken om het laminaat passend te maken voor het bovenste gedeelte van de betonnen trap in het recovery centrum. Maar dat blijkt lastiger te zijn dan het aanvankelijk leek: geen enkele trede is gelijk! Sterker nog: de stootborden (voorzijden van de treden) blijken zelfs hier en daar rond te lopen. Omdat de trap de hele dag intensief belopen wordt door therapeuten en de kinderen die behandeld worden op de bovenste etage van dat grootste autisme behandelcentrum van de wijde omgeving, moet ik iedere keer opzij om doorgang te verlenen. Maar om vijf uur heb ik alle bovenste treden kunnen lijmen, omdat om vier uur de behandelingen gestopt zijn.
Driekwart van de constructie voor de overkapping blijkt dan overeind te staan, en de mannen zijn inmiddels vertrokken naar Betania’s ‘Hostel Holland’ om te douchen en de dorst te lessen met een verfrissend biertje. Want begon de ochtend redelijk koel, halverwege de dag is de temperatuur al opgelopen naar 20 graden.
Wij zullen wij deze twee weken namelijk verblijven in een aantal kamers van 'Hostel Holland'. Dit Hostel (voorheen Betania's kinderhuis 'De Tulp') wordt gebruikt om de activiteiten van Betania mede mogelijk te maken.
https://www.booking.com/hotel/ro/hostel-holland-bacau.nl.html?activeTab=photosGallery
Dinsdag 28 mei
Dat het hier ook flink kan regenen, merken we de volgende dag. Maar mocht NU.nl melding maken van overstromingen in Bacau, dan heeft dat een andere oorzaak: bij het monteren van een plint in de snoezelkamer, boort Henk dwars door een in de muur verstopte stalen verwarmingsleiding. Julian, een medewerker van Betania, probeert het lek te dichten met een schroef, maar hij kan geen passende maat vinden. Uiteindelijk komen we op het idee om een deuveltje (houtverbinder) als prop in het gat te slaan, totdat een plaatselijke loodgieter het gat vakbekwaam komt dichten.
Henk heeft dus een groot deel van de middag doorgebracht met het opdweilen van de wateroverlast.
Maar ook heeft hij samen met Leo een begin gemaakt met het fabriceren van koofjes rondom de los liggende 'flex' verwarmingsleidingen. Dat is een stuk mooier, en veiliger voor de kinderen die daar spelen.
Willy heeft zich verdienstelijk bezig gehouden met het schuren van al het houtwerk en de radiator. Ook de wanden die wit blijven heeft ze voorzien van een vers latexlaagje.
‘De Jantjes’ hebben intussen de hele staalconstructie al af weten te krijgen, en met hulp van een paar sterke mannen van Betania zijn ook de houten voor- en achtergevel al geplaatst.
Morgen gaan we hout en shingles voor het dak bestellen.
Inmiddels vordert het werk aan de trap in het medisch centrum naar verwachting, al valt het erg tegen dat iedere betonnen trede een andere afmeting heeft. De diepten van de treden zijn bijna allemaal anders, en ook de hoogten van de treden variëren van 18 tot 22 centimeter. En dan zijn ze ook nog niet allemaal vlak.
Vanaf half vijf, als de psychotherapieruimten op de verdieping gesloten zijn, kan ik met een slijptol alle uitstulpingen van de treden zo vlak en recht mogelijk maken, zodat de stootborden daar morgen tegenaan gelijmd kunnen worden. Dat levert echter zo’n gigantische stofwolk op, dat André verontrust komt kijken waar al die ‘rook’ vandaan komt. De schoonmaakster, die de hele dag zo ongeveer achter mij aanloopt om steeds het zaagsel op te vegen, zal morgen niet blij zijn.
Hoe dan ook: we zijn vandaag heerlijk opgeschoten.
Gelukkig hebben we met André kunnen afspreken dat we vanaf morgen ons ontbijt en middageten kunnen nuttigen in de woning waarnaast het nieuwe paviljoen voor de meisjes wordt opgetrokken, want dat scheelt toch weer een paar wandelingen voor de zere knieën en ruggen. De keuken hadden we al in gebruik genomen om koffie te drinken, want de woning is tijdens ons verblijf nog niet bewoond.
Woensdag 29 mei
Ondanks de vele regenbuien gaan de Jantjes vandaag weer als een speer! Tussen alle buien door slagen ze er in om alle gordingen (dakbalken) te maken en te plaatsen, zodat morgen het dakhout gemonteerd kan worden. Dat plaatmateriaal (underlayment) heeft Leo vandaag opgehaald bij bouwmarkt Dedeman, samen met Sorin van Betania, in een grote bestelbus van de organisatie.
Van tevoren hebben we samen met Adrian het benodigde materiaal geselecteerd op de site van Dedeman, een grote Roemeense bouwmarkt, en een lijst samengesteld met artikelnummers, zodat er daar snel verzameld kan worden. Ook folie en de dakshingles (qua kleur ook passend bij de andere daken op het terrein), hebben ze meteen meegenomen.
Eerder op de dag zijn Leo en Henk aan de slag gegaan in de snoezelruimte, met het fabriceren van koofjes om de deels loshangende flexibele verwarmingsleidingen heen (vinden we niet zo veilig voor de kinderen), en deze staan nu ook in de grondverf. Tegelijk heeft Willy de kwasten en rollers ter hand genomen, om de radiator van een fris laagje verf te voorzien. Ook de kozijnen in die ruimte heeft ze eerst in de grondverf, en daarna in de aflak gezet.
Ondergetekende heeft ook flinke vorderingen gemaakt met de trap in het fysiogebouw: alle treden en stootborden zitten erop, evenals de aluminium antislip profielen die we vanuit Nederland hebben meegestuurd, samen met het speciale watervaste laminaat dat in Roemenië niet verkrijgbaar is. Morgenochtend nog even de laatste hand leggen aan de afwerking (siliconenkit in de overgangen tussen de treden en stootborden, en dan langs de wanden nog stukjes plakplint lijmen.
Het volgende project wordt dan de trap in de Dolfijn. Een tweetal deuren uit de snoezelkamer heb ik vandaag alvast ingekort (ze draaiden nog net over de oude vloerbedekking heen, maar ondervloer en laminaat zijn samen een stuk dikker), zodat Willy ze morgen kan schilderen.
Vandaag is er een groepje Hollanders op bezoek bij Betania. Ze krijgen een rondleiding over het terrein door André Muit, en zijn behoorlijk onder de indruk van onze huidige en eerdere werkzaamheden. Later vertelt André dat dit 'een klant' is van Betania; het is een Nederlands bedrijf wat zorg-units fabriceert, die vergunningvrij geplaatst mogen worden tegen - en bij bestaande woningen. Deze units bestaan in principe uit drie delen: een woonunit, slaapunit en een 'natte' unit (badkamer en toilet) waarin mensen die hulp nodig hebben toch nog redelijk zelfstandig kunnen wonen; vaak dus bij familie.
Het afgelopen jaar heeft Betania al zo'n 8000 kozijnen geleverd aan dit bedrijf, en vandaag is een contract getekend waarbij Betania - via een nieuw op te zetten BV - nu ook alle units gaat fabriceren en leveren. Het Nederlandse bedrijf verzorgt het transport van de units naar Nederland, alsook de plaatsing en installatie, maar voor Betania is dit een nieuwe bron van inkomsten om de bestaanszekerheid van de organisatie te waarborgen. Subsidies vanuit de gemeente Bacau en de landelijke overheid komen nog steeds slechts mondjesmaat binnen, maar de organisatie - inclusief alle tientallen professionals die daar werken - moet uiteraard wel draaiend gehouden kunnen worden.
Donderdag 30 mei
Vandaag zijn de weergoden ons redelijk goed gezind; op een enkel buitje na blijft het droog, en het wordt zelfs warm!
Het paviljoen vordert gestaag, met loodgieter Leo als zaagbaas, en de Jantjes als dakhazen. Bijna alle dakplaten liggen er nu op, dus morgen, als het hier volop zonnig en 26 graden dreigt te worden, moet die klus wel geklaard zijn en kunnen ze samen met Leo de randen afwerken met aluminium profielen om te zorgen dat de zijkanten van de dakplaten (een soort chipwood, geperste houtspanen) door nattigheid niet twee keer zo dik gaan worden in de toekomst. Daarna een dampremmende folie aanbrengen, en tenslotte de dakshingles. Dat zijn stroken ‘rubberoid’ met een soort uitgestanste leitjes.
Willy en Henk zijn druk bezig gebleven in de snoezelkamer, waar alles inmiddels minimaal 1 keer in de verf is gezet. Henk heeft de laatste plinten op maat gezaagd en vastgezet, en Hans heeft de randen van de wand die groen moet worden alvast voorbewerkt met groene verf. Daarna heeft Willy met een roller de hele wand voorzien van een mooie kleur zachtgroen; de verantwoordelijke therapeute vindt het prachtig!
De trap in het medisch centrum is ook eindelijk klaar. Ik dacht met de eenvoudigste trap te beginnen, maar dat viel dus behoorlijk tegen door al die verschillende treden. Maar het eindresultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf.
Nadat Henk de zijkanten van de trap mooi glad heeft gestuukt, heb ik dat voorzien van een laagje witte verf. Of het nooit anders is geweest!
André stuurt ons zojuist nog een mooi bericht door van HCR, de Nederlandse ‘moederorganisatie’ van Betania:
Een Werkgroep uit Nieuw-Vennep, vol toewijding en kracht,
reisde naar Bacău, waar de tijd zijn sporen had achtergelaten.
Met hamer en beitel, met liefde en zorg,
renoveerden ze het gebouw,
een prachtig werk dat zich ontvouwde.
De muren, ooit verweerd en grijs,
nu stralend wit, als een nieuw begin.
De ramen, eens gebroken en dof,
nu glinsterend, met uitzicht op de zon die opkomt.
De vloer, ooit versleten en koud,
nu stevig en warm, een fundament voor dromen.
De deuren, eens piepend en krakend,
nu gastvrij open, een uitnodiging voor iedereen.
De werkgroep, een symfonie van handen en harten,
heeft geschiedenis herschreven, een verhaal van hoop en moed.
In Bacău, waar het oude en het nieuwe elkaar omarmen,
blijft hun werk voortleven,
als een ode aan de menselijke broederschap. ????
Vrijdag 31 mei
Goed nieuws: de vlag kan uit (die had ik alvast meegenomen vanuit Nederland), want het hoogste punt van het paviljoen is bereikt! Pannenbier! Alle randen van het dakhout zijn voorzien van aluminium strips, en ook heeft Leo een begin gemaakt met het folie en de dakshingles.
De laatste twee deuren van de snoezelkamer staan in de primer, en de groene wand heeft een tweede laag verf gekregen.
Henk heeft een volgende klus in de schoot geworpen gekregen: de tegelvloer buiten het tweedehandskleding winkeltje van Betania. Hier wordt tweedehands kleding uit Nederland gereinigd, gesorteerd en per kilo verkocht. Veel tegels zijn de afgelopen winter losgevroren doordat het voegwerk te wensen over liet. Voorzichtig uitgedrukt… En ja, dan komt er water onder; en met 20 graden vorst kun je raden wat er dan gebeurt. Overigens is het de laatste dag dat het winkeltje open is; alles gaat weg voor 10 Ron (twee euro) per kilo. Nieuwe voorraden kleding komen er niet meer, nu de Roemeense overheid de import daarvan verboden heeft. André wil er een extra kamer van maken voor de 'kamertrainingmeiden'.
Inmiddels zijn de onderste acht treden van het trappenhuis in de Dolfijn voorzien van laminaat. Nu nog twee plateaus en een zestal treden, als ik goed geteld heb. Dan nog de stootborden en trapneuzen zagen en lijmen, de antislipprofielen monteren en de randen afwerken.
André kwam zojuist even kijken, en hij zag dat het goed was.
Nu is wat ons betreft het weekend aangebroken, want de dakwerkers zijn het goed zat. Bij 26 graden op het dak zitten gaat je niet in de koude - pardon: ook erg warme - kleren zitten. Ondanks de zonnebrandmiddelen hebben de mannen een aardig kleurtje opgelopen.
Zojuist heb ik van Betania-chauffeur Cornel de sleutel gekregen van 'zijn' personenbus, dus we hoeven niet te lopen naar ons restaurant. (Daar eten we dagelijks onze buik vol voor zo’n 7 euro! Daarbij een halve liter – al dan niet alcoholvrij - bier of frisdrank voor 2 euro.) En ook kunnen we besluiten om in het weekend de omgeving (of vorige projecten) te gaan verkennen.
Maandag begint de nieuwe week, waarin de laatste twee deuren van de snoezelkamer afgelakt gaan worden, en dan kan daar ook laminaat gelegd worden. Maar nu eerst genieten van het weekend, waarbij de temperaturen in Bacau op gaan lopen tot maar liefst 29 graden.
Zaterdag 1 juni
Omdat het werk volgens planning verloopt, en iedereen - ofwel door de regen ofwel door de hitte (29-30 graden) - zo goed als alle energie is verloren, besluiten we het hele weekend vrij te houden om een beetje bij te komen. Maar toen ik vannacht even wakker werd, bedacht ik dat vanaf dinsdagmiddag of woensdag de beide Jannen steeds op en neer naar de bovenverdieping van de Dolfijn zouden moeten lopen met ondervloerplaten en daarna met laminaat, besloot ik de zaterdagochtend toch maar te besteden aan het bekleden van een paar extra treden en een plateau van de trap in de Dolfijn. Nu nog drie treden en een plateautje, en de treden van de trap zijn klaar. Daarna nog de stootborden en trapneuzen op maat maken en lijmen, maar daarbij kan ik best met een zekere regelmaat 'gestoord' worden.
De anderen zijn intussen aan een wandeling begonnen naar de grote kathedraal van Bacau, gecombineerd met een bezoekje aan de grote overdekte markt. Daar worden kersen aangeschaft, en heeft Jan R. de hele markt over gelopen om een petje te kopen. Zonnebrand ligt op de loer als je zoveel buiten werkt, maar dat moest natuurlijk wel tegen de laagste prijs. Keus genoeg! Daarna nog even een 'terrasje gepakt' voor een verfrissend drankje.
Tussen de middag komen we elkaar weer tegen in het Hostel, voor ons middageten.
's Avonds zijn we met z'n zessen naar datzelfde terras gelopen, op zoek naar een pizzarestaurant. De bijna dagelijkse schnitzels of kipkluifjes met patat en salade in ons vaste restaurant zijn we een beetje zat. Prima gegeten!
Drie van ons, voetballiefhebbers, zijn later in het Hostel blijven zitten tot laat in de avond, om een voetbalwedstrijd te volgen. Real Madrid won met 2-0.
Zondag 2 juni
Vanochtend (zondag) hebben we voor ons doen laat ontbeten: om acht uur. Een uur later zijn we (zonder Jan K. die zich niet lekker voelt en behoorlijk moet hoesten, mogelijk als gevolg van het werken in de regen in combinatie met felle zonneschijn) met een personenbus van Betania op weg gegaan naar Plopana, waar wij tussen 2015 en 2017 een multifunctioneel gebouw (in houtskelet) hebben neergezet. De staat van het gebouw valt niet tegen, op een paar bladderende onderdorpels na. Het gebouw lijkt redelijk intensief gebruikt te worden als 'Kindergarten' en voor therapie.
Het volgende doel is de geitenboerderij in Gagesti, waar wij in 2012 een kaasmakerij hebben gemaakt. Die boerderij blijkt intussen behoorlijk uitgebreid te zijn: heel veel extra geiten en ook veel 'jonge aanwas'. Een aantal bewoners zit ons aan te kijken van: "Wat moeten jullie hier?", maar we zien ook een paar bekende gezichten. Als wij de kaasmakerij binnengaan om te zien hoe het er daar uitziet, worden we vriendelijk verwelkomd door een Betania medewerkster, die ons twee soorten geitenkaas, geitenyoghurt en geitenkefir aanbiedt. Dat smaakt niet verkeerd! En ook daar zien we een bekend gezicht: Costel, onze 'assistent' van het door ons in 2014 gerenoveerde jongenshuis in het nabij gelegen Giurcani. Die glimt van oor tot oor.
Daarna is het derde (en laatste) project voor vandaag ons reisdoel: onze trots, het in de jaren 2007–2009 gebouwde medisch centrum in Gaiceana. Daar staat Magdalena ons al op te wachten met frisdrank, koekjes en een speciale taart (met een kruisfiguur in het deeg) die traditioneel gemaakt wordt na het overlijden van een familielid. Dit dus na het - toch nog onverwacht - overlijden van haar schoonmoeder, afgelopen week. Een andere traditie is dat zij (en andere familieleden) veertig dagen zwarte kleding moeten dragen.
Een schoonmaakster en vrouwelijke verpleegkundige komen met de sleutel van 'ons' gebouw, zodat wij daar (weer eens) een kijkje kunnen nemen. Tot onze verrassing is de deur van de bovenverdieping niet op slot. Die blijkt nu gebruikt te worden voor de opslag van wat spulletjes van de apotheek, maar voor de rest staat het al 15 jaar leeg!
Daarna weer op 'huis' aan, waar we tegen vijf uur weer arriveren, en bereiden we ons voor op onze tweede werkweek.
Maandag 3 juni
Ook vandaag zijn de weergoden ons weer goed gezind. Als we rond zeven uur (zes uur Nederlandse tijd) naar ‘ons’ huisje lopen om daar te gaan ontbijten, geeft de thermometer 14 graden aan. Jan R. en ondergetekende maken nog even een tussenstop om bij Carrefour brood, toast en een grote fles water in te slaan (kraanwater bevat te veel chloor om lekkere thee en koffie mee te maken), terwijl de anderen alvast doorlopen met de overgebleven levensmiddelen vanuit het Hostel.
Tegen acht uur gaat Leo aan de slag met de dakbedekking, eerst nog even terzijde gestaan door de Jantjes, terwijl Willy een begin maakt met het beitsen van de kop- en achtergevel van het ‘paviljoen. Henk zet het bovenste deel daarvan alvast in de beits, waarna hij Leo helpt met het aangeven van de shingles. Maar eerst worden door hen twee ladders gefabriceerd met hout vanuit de container, om gemakkelijker en veilig tegen het schuine dak op te kunnen klimmen.
In de Dolfijn ga ikzelf onverdroten door met het bekleden van de traptreden, waarbij ik op verzoek van André en Adrian de stootborden recht maak, net zoals in het recovery centrum, in plaats van lage stootborden met ‘neuzen’ daarboven. Dat ouderwetse uiterlijk (volgens Adrian) stamt nog uit de tijd van bouwen: 1989.
Even later komt Jan R. met de heftruck het pallet met laminaat aanvoeren vanuit het magazijn, terwijl Jan K. alvast begonnen is met het leggen en pas maken van de ondervloerplaten in de snoezelkamer. Daarna beginnen ze samen met het leggen van het laminaat.
’s Middags na de koffie houden de mannen het echter voor gezien, want met name Jan K. begint zijn knieën te voelen. Ook Leo moet noodgedwongen stoppen met de dakbedekking, want door de hitte (het is inmiddels alweer zo’n 30 graden) beschadigen de shingles al snel. Ze smelten nog net niet!...
Willy en ik besluiten toch nog even door te gaan: Willy met het schilderen van de twee binnendeuren in de snoezelkamer, die nog een extra laagje verf nodig hebben, en ik bekleed nog een tweetal stootborden. Voor dat nieuwe uiterlijk moeten de ruimten onder de ’neuzen eerst worden opgevuld met latten en/of stroken laminaat. Extra werk, maar het resultaat mag er zijn! Als laatste nog even alles opruimen en aanvegen, de zaagmachines binnenzetten en even lekker douchen.
Als we om zes uur op weg gaan naar ‘ons’ restaurant Vialux (Henk blijft in het Hostel omdat hij last heeft van zijn voeten) voelt het buiten behoorlijk drukkend aan. We zijn nog niet binnen in het restaurant, of het onweer breekt los met een flinke stortbui. Maar als we uitgegeten zijn, is de bui gelukkig over en kunnen we droog ‘thuis’ komen.
Dinsdag 4 juni
Vannacht heeft het nog even gedonderd, en vanochtend regent het nog een beetje als we om zeven uur op weg gaan om te gaan ontbijten. Dat valt even tegen, maar de thermometer geeft toch al 17 graden aan. Even na half acht gaan we aan de slag.
Henk helpt Leo met de dakbedekking.
Willy heeft eerst nog de laatste bruine beits opgemaakt om de kopgevels af te maken, doet vervolgens een mondmasker voor en begint met het schuren van de container. Dat is nog een behoorlijke klus, want ze is daar de hele verdere dag zoet mee. We hebben bij Dedeman donkergroene verf gekocht, zodat onze container qua uiterlijk straks niet meer zo contrasteert met het prachtige paviljoen.
De dakbedekking vordert gestaag, nadat Leo en Henk eerst nog even een 'Arbo-technisch verantwoorde' klimvoorziening hebben gefabriceerd, tussen de beide houten ladders. Veiligheid voor alles! De eerste dakhelft is zo goed als klaar.
De beide Jannen hebben het grootste deel van de dag doorgebracht in en rond de snoezelkamer, waar al het laminaat inmiddels klaar is, met Jan R. als zaagbaas. Tussendoor biedt schoonmaakster Alexandra hen nog koffie en gebak aan (ook ik mag nog even aanschuiven), want een van de therapeutes viert haar verjaardag en er is nog wat overgebleven. Rond drie uur begint het weer te rommelen, dus dat betekent: opruimen en terug naar het hostel.
Omdat ik binnenwerk heb, heb ik toch nog even alle zijkanten van de traptreden van plakplinten voorzien, ook rondom de staanders van de trapleuningen, zodat Henk morgen de zijkanten kan stuken.
Intussen heeft Alexandra de snoezelkamer gedweild, maar omdat de vloer daarna nog erg nat is, heb ik nog maar geen plakplintjes bevestigd. Dat is een klusje voor morgenochtend, waarna alle inventaris weer teruggeplaatst kan worden in de snoezelkamer.
Onder het genot van een (alcoholvrij) biertje bespreken we daarna bij het Hostel de werkzaamheden voor morgen. Jan K. gaat Leo terzijde staan, want zijn knieën beginnen te protesteren, maar eerst maakt hij nog twee overgangsprofielen tussen de snoezelkamer en de daarnaast gelegen toiletgroep en de hal.
Zoals gezegd gaat Henk de zijwanden van de trap afwerken met stucmateriaal, hoopt Willy op droog weer om de container van een fraai uiterlijk te kunnen voorzien, gaat Jan R. beginnen met het aanbrengen van ondervloerplaatjes op de vide, en plak ik de plintjes in de snoezelkamer.
Woensdag 5 juni
En dan zit de derde werkdag in onze tweede werkweek er al weer op! Zoals gewoonlijk zijn we om half acht begonnen, na eerst lekker ontbeten te hebben in ‘ons’ huisje, voordat ze zon het werken op het dak onmogelijk zou maken.
De snoezelkamer is klaar, plakplinten zijn bevestigd, en de kamer is inmiddels gedeeltelijk ingericht. Ook de prachtige kunstwerken van Mieke (vrouw van Henk) hebben een plekje gekregen, maar zijn nog niet allemaal opgehangen. Twee daarvan hangen boven de vide, dus goed zichtbaar voor iedereen.
De trap is voorzien van antislipstrips, en worden nog even op hun plek gehouden met breed tape. Morgen kan dat eraf en kunnen de zwarte plakstrips er op, om het helemaal af te maken. Henk heeft de beide zijkanten van de trap keurig strak gestuukt, en dat kan morgen geschilderd worden.
Ook Willy heeft zich samen met Jan R. ingespannen om de vide, boven in de Dolfijn, te voorzien van groene ondervloerplaatjes, terwijl Jan K. alvast samen met Leo verder gaat met de dakbedekking.
Daarna hebben Jan R. en ondergetekende een flink begin gemaakt met het laminaat op de vide.
Willy is intussen aan de slag gegaan om de zijkant van de container groen te schilderen. Dat is gelukt. Morgen zijn de deuren daarvan aan de beurt.
Henk heeft ook al weer wat tegelklusjes in de maag gesplitst gekregen; niet zo gek, want veel tegels zijn losgebroken.
Het eind komt in zicht. Morgen met frisse moed weer verder; het wordt weer een zonnige dag met een temperatuur die al snel oploopt tot 28 graden.
Donderdag 6 juni
Vandaag zijn we weer een dag verder, waarin we hopelijk veel kunnen doen. De laatste rij shingles moet nog aangebracht worden om morgen de 'nokvorsten' te kunnen plaatsen, maar we moesten stoppen omdat het materiaal te zacht werd en beschadigd dreigde te raken.
Henk heeft inmiddels het halve terras van de derde woning (waar onze container achter staat) zo ongeveer gesloopt, als hij een paar losliggende tegels wil vastzetten. Maar het blijft dus niet bij die paar tegels, want ze liggen bijna allemaal los. Henk laat zich natuurlijk niet kennen, en lijmt alles weer keurig vast. De tegels die gebroken zijn vervangt hij door soortgelijke exemplaren. Morgen nog even 'inwassen'. En dan zit ook die klus er weer op.
Willy heeft de hele container inmiddels van een nieuw groen uiterlijk voorzien, maar als we de deuren sluiten blijken de twee strookjes achter die deuren nog bruin te zijn. Morgen dus de laatste hand.
Jan en Hans hebben de hele entresol/vide van laminaat voorzien. Morgen alleen nog de plakplinten en overgangsprofielen bij de deuren plaatsen en dan is ook die klus geklaard. De antisliptreden zijn schoongemaakt en van fraaie zwarte strips voorzien, net zoals in het andere gebouw. Dat maakt het wel weer af.
Jan R. maakt zich tenslotte nog even verdienstelijk met het vastbinden van loshangende draden.
Aan het eind van de middag komt Magdalena uit Gaiceana een kijkje nemen bij al onze werkzaamheden, nadat ze voor documenten i.v.m. het overlijden van haar schoonmoeder toch ook in Bacau moest zijn.
André komt ook afscheid nemen en ons hartelijk bedanken "voor al het fraaie werk”, zoals hij zegt, waar hij en de staf van Betania erg blij mee zijn. Morgen en volgende week is hij afwezig, dus vandaar zijn bezoek vandaag.
Omdat Leo vandaag zijn 51e trouwdag viert, nodigt hij ons uit om bij restaurant Piazzetta te gaan eten, waar André ons vorige week ook op een etentje trakteerde. Uitgebreid en heerlijk gegeten, met koffie of cappuccino toe. Ook hier in Bacau dus een bescheiden feestje.
Morgen de laatste loodjes, en dan zit ons werk er weer op!
Het is vrijdag 7 juni 2024, 14.00 uur Roemeense tijd.
Zojuist heb ik de sleutels ingeleverd: WE ZIJN KLAAR! Alles is gegaan volgens planning, en alles is ook gedaan:
Het paviljoen (of zoals het hier meestal genoemd wordt: kiosk) staat er met prachtige nokvorsten stralend bij, naast een bijna niet meer opvallende groene zeecontainer van onze Werkgroep.
De trappen in zowel het ‘Centrul Recuperare’ (revalidatiecentrum) als in ‘Centrul Delfinul’ (het grootste specialistische centrum voor autisme uit de wijde omgeving) zien er uit als nieuw. Ook de vide, bovenaan de trap in de Dolfijn, die toegang geeft naar een aantal behandelkamers voor psychotherapie en logopedie, is onherkenbaar veranderd; …ook volgens de trotse medewerkers van Betania.
En last-but-not-least: de snoezelkamer. Deze heeft werkelijk een metamorfose ondergaan, die geen van de behandelaars voor mogelijk had gehouden.
En dan, niet te vergeten, het vele afwisselende werk wat gedaan is door onze stukadoor Henk.
Hopelijk kan het vernieuwde tegelwerk (soms met een andere kleur tegels omdat de oorspronkelijke niet meer beschikbaar zijn) de komende jaargetijden goed doorstaan. Temperatuurverschillen tussen +30 graden (zoals nu) en -25 graden ’s winters zijn geen uitzondering.
Maar over afwisselend werk gesproken: iedereen heeft zich van zijn en haar beste kant laten zien: veelzijdig tot-en-met; iets wat in Roemenië tot nu toe onbestaanbaar is.
Mededirecteur Adrian Indreas kwam ons vanmiddag uitvoerig bedanken; iets wat André Muit (zo’n 27 jaar geleden de initiatiefnemer van Asociatia Betania) gisteren ook al had gedaan. Er werd ons duidelijk gemaakt dat onze Werkgroep in de afgelopen 18 jaar steeds van onschatbare waarde is geweest, en dat wij de ondertitel van onze naam (Bouwers voor hun toekomst) iedere keer weer volledig waarmaken. Een mooier compliment kunnen we ons niet wensen!
Over André gesproken: gisteren vergat ik nog te melden dat Magdalena een helder idee had over de bovenruimte in het medisch centrum in Gaiceana die vanaf het begin al leeg staat. We hebben daar afgelopen zondag voor het eerst sinds de opening, 15 jaar geleden, een kijkje kunnen nemen. De ruimte was bedoeld voor een inwonende arts of artsen echtpaar, maar de toenmalige burgemeester vroeg daar een dermate hoge huur voor dat niemand interesse had. En verhuren aan anderen is lastiger; niet alleen vanwege die hoge huurprijs, maar ook omdat de trap naar boven zich midden in het gebouw bevindt.
Nu had Magdalena een voorstel aan André: zou Betania geen interesse hebben om die ruimte te gaan gebruiken voor de behandeling van kinderen uit Gaiceana en wijde omgeving? André vond het idee zeer de moeite waard, en hij wacht even af wie de volgende burgemeester van Gaiceana wordt na de verkiezingen van komend weekend. Met de huidige burgemeester kan hij goed door een deur, maar Stefanul Abdullah (de burgemeester van destijds) heeft zich ook herkiesbaar gesteld. Even afwachten dus, maar het idee biedt zeker perspectieven! De ingang voor een ambulance (zoals destijds door ons bedacht, maar door veranderde regels niet in gebruik) zou een mogelijkheid zijn, omdat de trap naar boven zich daar dichtbij bevindt.
Terwijl wij in de schaduw voor 'ons' huisje een beetje zitten na te hijgen, wordt er feest gevierd door de kinderen en hun begeleidsters. We hebben heel veel mensen blij gemaakt!
Morgenochtend om half acht staat het busje van Betania voor de deur van het Hostel, om ons naar Boekarest te brengen.
Inmiddels is de hele ploeg veilig geland op Schiphol en kunnen we terugkijken op een zeer geslaagde klustijd!