Roemenië 2006

Bacau

Een multifunctionele behandelruimte voor zeer ernstig gehandicapte kinderen



In de maanden april en mei 2006 zijn vanuit de Stichting Werkgroep Oost-Europa twee ploegen van vijf mensen
- iedere ploeg twee weken lang - bezig met het realiseren van extra behandelkamers alsmede een grote multifunctionele ruimte voor meervoudig gehandicapte kinderen in de Roemeense stad Bacau.

Er wordt samengewerkt met de Nederlandse stichting HCR (www.stichtinghcr.org), die in de provincie Bacau de ‘Asociatia Betania’ (www.asociatiabetania.ro) heeft opgericht. Deze Roemeense stichting, geleid door de Nederlander André Muit en werkend met zo’n 75 Roemeense medewerkers, heeft in tien jaar tijd een brede bekendheid en erkenning gekregen.
Er is een intensieve samenwerking met de plaatselijke en regionale overheden.

Eén van de vele projecten die Betania heeft opgezet betreft ‘de Dolfijn’, een dagverblijf voor kinderen met autisme en syndroom van Down. In deze uitbreiding van het naastgelegen dagverblijf ‘Betania’, waar kinderen met - vaak zware en meervoudige - handicaps worden opgevangen en verzorgd, is onder andere een grote fysiotherapieruimte gecreëerd, compleet met (bescheiden) therapiezwembad.
Beweging in warm water betekent voor veel kinderen een nieuwe mogelijkheid voor therapie.



De bovenetage is tot nu toe niet gebruikt door Betania.
De werkgroep heeft om te beginnen een vijftal dakramen aangebracht in de kap van het pand.
Onder die kap zijn de genoemde ruimtes gecreëerd, compleet met toiletgroep en kitchenette. Daarnaast is de bovenverdieping voorzien van centrale verwarming en is meteen ook de verwarmingsinstallatie van de benedenverdieping, die niet goed functioneert, in orde gemaakt.



Centraaldozen blijken een onbekend begrip te zijn, en de flexibele pijp knijp je plat voordat je het in de gaten hebt.
Dan eerst maar draden trekken in de pijpen voordat we deze monteren!...


Ook heeft de groep de gehele verdieping voorzien van elektra en databekabeling voor computers en videocamera’s waarmee de kinderen geobserveerd worden tijdens de intensieve psycho-therapeutische behandelingen.

Voor Roemenië is dit een nog volstrekt onbekende methode om kinderen die zich teruggetrokken hebben in een zeer ernstig sociaal/emotioneel isolement te kunnen benaderen.



Vooral onze horloges en camera's zijn voor de straatarme kindertjes erg interessant!


Veel van de kinderen die opgevangen worden door Betania, in weer een ander gebouw in de directe omgeving, zijn slachtoffer van zeer ernstige armoede en drankmisbruik. Veel alcohol wordt door de Roemenen zelf gestookt, waarbij het zwaar giftige methylalcohol kan ontstaan. Onder invloed daarvan worden veel kinderen (maar ook vrouwen) mishandeld en - vaak ook seksueel - misbruikt.



Ontelbare gezinnen zijn zó arm, dat ook al hun kinderen (inclusief baby’s!) er op uit worden gestuurd om te bedelen. Veel van deze kinderen worden gestraft (geen eten) als ze per dag niet met tenminste 10 Lei (ongeveer € 3,50) thuiskomen. Duizenden van hen kiezen dan liever voor het straatleven, omdat ze dan alle inkomsten voor zichzelf kunnen gebruiken.



Samen met een hulpverleenster van de organisatie FSC, die samenwerkt met Betania in de hulp aan (zo veel mogelijk van) de 8000 kinderen die in Bacau op straat leven, hebben een paar leden van de werkgroep een aantal van deze zwerfkinderen bezocht. Vaak snuiven zij lijm omdat ze van de vluchtige stoffen hierin in een soort roes geraken. Ze weten niet dat deze dampen onherstelbare hersenbeschadigingen veroorzaken.



FSC biedt aan deze kinderen een bescheiden onderdak voor de nacht, kleding, voedsel en zo mogelijk scholing.


Ons kortlopende project voor Asociatia Betania was bedoeld om deze organisatie wat beter te leren kennen, omdat wij een betrouwbare partner nodig hebben om een nieuw project in Roemenië te steunen en uiteindelijk ook te gaan exploiteren.
De samenwerking met Betania verloopt zó goed, dat de Werkgroep dat volgende project ook graag samen met deze partner wil opzetten.


Gaiceana

Tijdens het uitvoeren van ons genoemde project in de stad Bacau hebben wij een bezoek gebracht aan het regelmatig door zware overstromingen getroffen district Moldova.
Ons doel: het plaatsje Gaiceana, een hoger gelegen cluster van 6 gehuchtjes in de provincie Bacau.



Gaiceana telt ruim 3000 inwoners en ligt centraal in een gebied met in totaal ruim 23.000 inwoners.
Alle bewoners van dit gebied zijn verstoken van de meest elementaire voorzieningen.
Als brandstof wordt hout gebruikt, wat afkomstig is uit de bossen op de hellingen.
De woninkjes, vaak opgetrokken uit leem en hout, worden voornamelijk gebouwd in de dalen, om het water van de daarin stromende riviertjes te kunnen gebruiken. Maar door de ontbossing veranderen deze riviertjes, bij zware regenval, in alles verwoestende modderstromen.

In veel van deze dorpjes is geen water, elektriciteit of gas; om nog maar niet te spreken van telefoonverbindingen. Een rioolstelsel is zo goed als ondenkbaar. Industrie is er ook niet, met als gevolg een werkloosheid van bijna 100%.



Ook wij worden regelmatig 'verrast' door een niet functionerende waterleiding. Water uit de put is dan de enige optie.
Maar (eerst koken, natuurlijk!) dat heeft ons wél vervelende buikkrampen bezorgd!...


Mensen verbouwen hun eigen groenten (zonder gebruik van bestrijdingsmiddelen; geen geld!); ze ruilen dit ook met de buren die misschien een paar eieren over hebben, en ze leven van dag tot dag.
Zelfgemaakte wijn wordt meer gedronken dan water.

Onderwijs is nauwelijks mogelijk, sociale voorzieningen zijn er niet (iedere bejaarde heeft recht op € 50,00 per maand, maar de plaatselijke of regionale overheid heeft vaak geen geld om dit te betalen) en medische voorzieningen zijn evenmin nauwelijks aanwezig. Één uur per week is het mogelijk (als men daar al geld voor heeft) om eenvoudige medicijnen en verbandmiddelen aan te schaffen bij een busje van de organisatie FSC, die we in de stad Bacau al hebben leren kennen.



In het uitgestrekte gebied rondom Gaiceana laat FSC ook af en toe een mobiele medische voorziening rondrijden in de vorm van een vierwielaangedreven terreinwagen, waardoor de mensen - een paar keer per jaar - nog enige vorm van medische zorg kunnen krijgen. Dat wil zeggen: in periodes waarin de ‘wegen’ begaanbaar zijn voor zo’n auto. Wie een ambulance nodig heeft moet daar vaak een dag of drie op wachten!... Áls deze er al kan komen…



Het ‘reguliere’ vervoer in dit gebied gebeurt met paard (of os) en wagen, of te voet.
Het gevolg is dat ernstig zieken, of, bijvoorbeeld, zwangere vrouwen waarbij er iets mis gaat bij de bevalling, met het traditionele transport (ossenwagen, of – iets sneller – paard-en-wagen) naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis moeten worden gebracht. In de meeste gevallen is dat een dag reizen!
Veel mensen sterven halverwege!...

Voor ons meer dan voldoende redenen om te beginnen met ons volgende (en inmiddels voltooide) project.

Volgende project >>>Roemenië 2007-2009 <<<