In Memoriam
In memoriam
Arie van Damme
In 1996 kwam een aantal leden van de Gereformeerde Kerk van Nieuw-Vennep, die al met pensioen of de vut waren of dat al spoedig zouden gaan, maar ook mensen die nog volop in het arbeidsproces stonden, bijeen met het motto: ”kunnen we iets betekenen voor hen, die het veel minder in deze wereld hebben; op welk terrein dan ook”?
Al spoedig kwam deze groep mensen in contact met de ‘Stichting Hoop voor Albanië’.
Deze Stichting had banden met een ziekenhuis in Gramshi-Albanië.
Het vernieuwen van toiletgelegenheden daar ter plaatse was een bittere noodzaak.
Op dit verzoek werd door de groep ingegaan en voorbereidingen werden getroffen.
Besprekingen met genoemde stichting werden toen gevoerd door een kleine kerngroep van de Werkgroep, waar ons zeer gewaardeerde lid, de Heer Arie van Damme, inmiddels voorzitter van was.
De revolte in Albanië, die uitbrak één dag voor vertrek van de Werkgroep, maakte het echter niet mogelijk om dit project uit te voeren.
Korte tijd later werd contact gezocht met ‘Dorcas’ te Andijk, welke besprekingen resulteerden in een aantal werkprojecten in Roemenië en Oekraïne. In dit alles was Arie van Damme HET GEZICHT van de Werkgroep. Vergaderingen van de Werkgroep, die hij op voortreffelijke wijze leidde, begonnen of eindigden steevast met een gedicht dat steeds betrekking had op de naaste, ver weg of dichtbij.
Op zondag, 1 juli 2001, de dag na zijn verjaardag, werd de Werkgroep, die toen al de vorm van een Stichting had aangenomen, geconfronteerd met het geheel onverwacht overlijden van Arie in die afgelopen nacht.
In hem verloor de Stichting Werkgoep Oost Europa een van haar pioniers van het eerste uur.
Arie van Damme was zeer punctueel. Hij onderhield het contact met de leden op een bijzonder fijne wijze en hem ontging niets. Arie was ook zeer sociaal ingesteld. Hij was uitermate meelevend; voelde zich betrokken bij het wel en wee van anderen. Hij was ook iemand die, waar nodig, de helpende hand bood; daadwerkelijk doch ook financieel.
Arie van Damme had ook de nodige vragen. Als je hem ergens mee confronteerde, was zijn stereotype opmerking vaak: "Daar heb ik geen antwoord op”. Op het gebied van het geloof had hij het soms erg moeilijk met een vraag als deze: ”Waarom laat God zoveel ellende en ongerechtigheid in deze wereld toe?” Hij kon dat in zijn leven niet rijmen, maar het gaf hem toch ook verlichting als hij merkte dat zovelen met dergelijke vragen worstelden. Hij liet echter de moed niet zakken, als hij geen antwoord kreeg. Nee, hij bleef naarstig zoeken naar het hoe en waarom, o.a. door het bezoeken van leerhuizen.
Nadat hij zijn diakenschap in de Gereformeerde Kerk had neergelegd, kon hij zich met nog meer elan inzetten voor het werk van de Werkgroep, welke hem zeer dierbaar was.
Stichting Werkgroep Oost Europa is veel dank verschuldigd aan Arie van Damme voor het zeer vele werk dat hij voor de Werkgroep heeft verricht, waarbij niet onvermeld mag blijven dat - mede op zijn initiatief - de Werkgroep de vorm van een stichting heeft gekozen.
In de vergadering van juli 2001 heeft de Werkgroep Arie van Damme herdacht en hem in de handen gegeven van Zijn Heer, die hij hartelijk liefhad.
Joop Buis, secretaris
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In memoriam
Piet Vastenhout
Tijdens de ledenvergadering van 15 maart 2007, als voorbereiding op het vertrek van de eerste ploegen naar ons nieuwe project in Gaiceana, Roemenië, moest Piet Vastenhout melden dat hij deze reis helaas niet meekon.
Hij ging een kleiner huis voor zichzelf bouwen, in zijn achtertuin, dat hij wilde betrekken met Annie, de nieuwe liefde in zijn leven, zodat zijn jongste zoon het ‘ouderlijk huis’ kon betrekken.
Helaas heeft het zo ver niet meer mogen komen.
In een tijdsbestek van een paar maanden bleken de klachten die hij had niet veroorzaakt te worden door maagproblemen, maar door een kwaadaardig gezwel dat zich inmiddels genesteld had tussen zijn lever en zijn alvleesklier. De artsen konden niets anders meer voor hem doen dan hem medicijnen meegeven om de pijn te bestrijden.
Piet overleed in de nacht van 24 op 25 juni.
Op vrijdag 29 juni hebben wij afscheid van hem genomen, wandelend vanuit zijn huis naar de kerk, gevolgd door een indrukwekkende viering waarin het veelzijdige leven van Piet herdacht werd. Daarna vond de begrafenis plaats op het kerkhof achter de kerk. Na afloop werd ‘hulde’ gebracht aan deze grote kleine man, ‘Witte’ Piet Vastenhout.
Kort voor zijn overlijden hebben wij hem nog het volgende gedicht mogen aanbieden:
NIET ZINLOOS
Je was druk bezig, stond midden in het leven, en ineens werd alles je uit handen geslagen.
Daar zit je, moe en uitgeblust in je stoel.
Daar lig je, bleek en weerloos tussen de witte lakens.
Weggeschoven naar de marge van het bestaan.
Het kan nog maanden duren, misschien wel een jaar. Dan is het met je gebeurd.
Daar lig je – met als enig perspectief: de dood.
Is er iets dat je kan troosten? Het lijkt maar beter te zwijgen.
Is ieder woord niet misplaatst? Het laatste woord is tóch aan de dood!…
Tóch valt er wat te zeggen. Want je hebt geleefd. Je ging op weg en je ontplooide je.
Je hebt al een hele geschiedenis achter je.
Nu heb je het gevoel, dat je naderende einde alles wat je tot nog toe hebt beleefd totaal ontkracht.
Je ervaart het als tevergeefs. Maar zo doe je jezelf toch tekort.
Dat er amper meer een vervolg komt op de jaren die achter je liggen, maakt die jaren niet zinloos!
Ze behouden hun eigen betekenis.
Ze hebben een waarde, een eigen kwaliteit, waar niet aan getornd kan worden. Zelfs niet door de dood.
Ook al heb je weinig toekomst meer, je bent een mens met geschiedenis.
Je hebt acte de présence gegeven. Je was en bent iemand met een eigen naam, een eigen gezicht.
En daarin ben je de dood te machtig. Daar heeft hij niet van terug.
Helemáál niet, wanneer die eigen naam en dat eigen gezicht af en toe volliepen met het meest menselijke en het meest goddelijke dat er bestaat – met liefde.
Met veel liefde heb jij je ingezet voor je gezin, voor je dieren, voor je collega’s, voor je vrienden, voor de mensen die het zoveel minder hebben dan wij. Dat maakt jouw leven zinvol en ook daarin leef je voort.
Werkgroep Oost Europa en Piet Vastenhout blijven voor altijd met elkaar verbonden.
Door de liefde voor anderen.
(naar een tekst van Hans Bouma)
Piet was een zeer betrokken en actief lid van onze Stichting Werkgroep Oost-Europa.
De wijze waarop hij onze activiteiten steunde was hartverwarmend.
Met de voor hem kenmerkende manier van werken was hij een grote steun bij het realiseren van onze projecten in Oekraïne en Roemenië.
We zullen Piet node missen, en hem blijvend herinneren als iemand die zich op bewonderenswaardige manier inzette voor de mensen in Oost-Europa. We zijn hem veel dank verschuldigd.
De familie wensen wij veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.
Namens de Stichting Werkgroep Oost-Europa
Jan van Baal, voorzitter
Co Klootwijk, projectleider
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In memoriam
Jan van Baal
Het jaar 2009 moest voor Jan van Baal een bijzonder jaar worden:
in april de opening van het medisch centrum in Gaiceana, en vervolgens een lange en spannende autoreis naar Mongolië waar hij met zijn Carry zo naar toe leefde.
Enorm trots was Jan, op zijn mensen en hun werk, tijdens de feestelijke overdracht van het gerealiseerde gebouw in Gaiceana op 24 april. Hij deelde volop in de vreugde van de plaatselijke bevolking, en straalde dit uit tijdens de interviews met de Roemeense pers die ook ruim vertegenwoordigd was.
Aan de daaropvolgende droomreis kwam in Rusland een abrupt einde toen Jan zich niet lekker voelde.
Terug in Nederland bleek na onderzoek dat hij een gezwel in zijn hoofd had.
Toen reguliere behandeling niet meer mogelijk bleek volgde een periode waarin moeilijke beslissingen genomen moesten worden. Hoop en moed werden geput uit de keuze voor een alternatieve behandeling, die erg veel van Jan en zijn omgeving vergde. Helaas bleef dit zonder resultaat.
Op 14 november 2009 is Jan overleden, en begonnen aan die andere lange en spannende reis.
Sinds 1 september 2001 was hij onze voorzitter, hoewel hij zichzelf ook graag waterdrager noemde wanneer letterlijk de handen uit de mouwen werden gestoken op het bouwterrein van onze projecten in Oekraïne of Roemenië.
Een vaardig bestuurder van onze vrijwilligersorganisatie, die talenten, tijd en energie wilde benutten voor medebewoners van deze wereld die het minder goed hebben getroffen dan wij, waar het gaat om huisvesting voor volwaardig onderwijs of goede zorg voor jong en oud.
Enthousiasme, betrokkenheid bij problemen, tact en geduld kenmerkten hem, maar hij was ook iemand die de touwtjes in handen had.
We willen Jan herinneren met de afsluitende woorden die hij gebruikte in een laatste berichtje aan ons voor zijn vertrek naar Mongolië:
Succes, het zal vast goed komen, zoals altijd!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In memoriam
Joop Buis
Op 28 juni 2011 bereikte ons het droeve bericht dat onze oud-secretaris Joop Buis was overleden.
Twaalf jaar lang, van 1996 tot 2008, maakte Joop deel uit van een enthousiaste groep mensen, die iets willen betekenen voor de minder bedeelden in onze wereld; en dan met name voor kinderen.
Joop was één van de initiatiefnemers van deze groep, die in de beginjaren een echte pioniersclub genoemd kan worden.
De eerste benamingen waren "Albanië-renovatiegroep” en ”de Oost-Westgroep”.
Joop werd - gezien zijn capaciteiten - de notulist van deze groepen en zorgde er voor dat de datum en plaats van de vergaderingen werden aangekondigd. Geen wonder dat hij na oprichting van de Stichting Werkgroep Oost-Europa in 1999 tot secretaris werd benoemd.
Joop had een zeer leesbare manier van notuleren en een prachtig taalgebruik.
Binnen de groep etaleerde hij niet alleen zijn administratieve talenten, hij was ook een grote bindende factor, die altijd respectvol met een ieder omging. Was er eens spanning in de groep, dan masseerde Joop de plooien weer glad zonder iemand te beschadigen.
Bij zijn afscheid, als secretaris en lid van onze Werkgroep, in 2008, heeft Joop een terugblik nagelaten.
Daarin vermeldt hij 11 projecten waarbij onze Stichting was betrokken.
Bij enkele hiervan heeft hij zelf meegeholpen, want ook dat hoorde erbij.
Uit deze nalatenschap blijkt ook hoe begaan en betrokken hij was met de activiteiten van de Werkgroep, maar na zijn afscheid bleef hij zeer geïnteresseerd en wilde hij altijd weten met welke projecten de Werkgroep bezig was.
Joop vond het geweldig, dat hij de bouw van het multifunctionele dagactiviteitencentrum in Bacau (Roemenië) in april en mei van dit jaar 2011 via internet op de voet kon volgen.
De filmpjes, foto’s en verslagen vonden gretig aftrek in huize Buis.
Het kenmerkt de bescheidenheid van Joop als hij aan het eind van zijn terugblik stelt dat hij veel dank verschuldigd is aan de deelnemers van de Werkgroep, waardoor hij zijn werk als secretaris kon verrichten.
"In verbondenheid”, om met zijn eigen karakteristieke woorden te spreken.
Uit bovenstaande blijkt - omgekeerd - dat Stichting Werkgroep Oost-Europa veel dank verschuldigd is aan Joop Buis voor het vele werk dat hij heeft verricht.
Peter van der Steen
Marius van den Heuvel
Op zondag 17 april 2016 ging de telefoon en kwam het bericht dat op die dag Marius was overleden, totaal onverwacht!
Het duurde even voordat ik besefte wat ik zojuist gehoord had. Mijn gedachten gingen een dag terug...
Zoals gewoonlijk op de zaterdagmorgen waren we aan het hardlopen, iets wat we al vele jaren deden met een hele trouwe groep vrienden. Jij had zoals altijd tijdens de oefeningen het hoogste woord, doorspekt met de nodige humor. Na afloop, onder het genot van het gebruikelijke glaasje Jägermeister, spraken we samen nog over de avond daarvoor in Nieuw-Vennep; we waren getuigen geweest van een heel bijzonder concert van het Poolse jeugdorkest The Young Cracow Philharmonic met het koor Trumpets of the Lord. De opbrengst van dat concert was bedoeld voor arme schoolkinderen in Roemenië. Vervolgens hebben we nog een hele poos staan praten met onze Roemeense vrienden die ook uitgenodigd waren. Uiteraard ging het daarbij ook over ons nieuwe project in Plopana, de bouw van een multifunctioneel centrum gericht op de opvang en begeleiding van kinderen en hun ouders of verzorgers in een van de armste regio’s in Europa!
Rond het jaar 2006, jij iets eerder dan ik, zijn we in contact gekomen met de Werkgroep. Diverse malen hebben we sindsdien samen als leden van een groep vrijwilligers in Roemenië aan een bouw- of renovatieproject gewerkt. Tijdens onze vele wandelingen, ’s avonds na gedane arbeid, werd jij bijzonder geroerd door de zwerfkinderen die daar liepen. Ook de vele zwerfhonden maakten jou verdrietig.
Samenwerken met jou was altijd heel plezierig. Zelf vond je dat je twee linkerhanden had, maar het tegendeel was waar! Aan diverse projecten heb je meegewerkt. Eerst als klusser en later, sinds 1 januari 2009, in de rol van secretaris. In die laatste hoedanigheid viel op hoe je tijdens vergaderingen en in de verslaglegging daarvan steeds de juiste toon wist te treffen. Een uiterst waardevolle vaardigheid in een organisatie die bestaat uit vogels van diverse pluimage!
We zullen je blijven herinneren tijdens de activiteiten van de Werkgroep en tijdens het hardlopen op de zaterdagochtend in de duinen.
Wel uit het oog maar niet uit het hart......!
Henny Duivenvoorden
Projectleider
In memoriam
Co Klootwijk
In 1996 was hij één van de initiatiefnemers van wat later Werkgroep Oost-Europa is gaan heten. Na een lange loopbaan in de Nederlandse bouwwereld wilde hij zijn opgedane ervaring, kennis en kunde blijven toepassen om anderen op deze wereld die het minder goed getroffen hebben, kans op een betere toekomst te geven.
Zijn functie als technisch bestuurder bekleedde hij tot 2012, maar voorafgaand aan dat moment had hij via zijn grote netwerk wel gezorgd voor een waardige opvolger. Kort daarvoor, op 28 oktober 2011, mocht hij samen met zijn geliefde Cathrien de officiële opening van het multifunctioneel centrum in Bacau (Roemenië) verrichten. Dat beschouwde hij als een hoogtepunt, maar nog niet als een definitief afscheid. Zolang zijn gezondheid het toeliet, bleef hij aan de zijlijn met ons meedenken en meeleven.
Co had een enorme gedrevenheid en doorzettingsvermogen; het vraagt veel moed, durf en energie om de kar te trekken in een vrijwilligersorganisatie die hoogwaardige nieuwbouw- en renovatieprojecten weet te realiseren, ver weg van huis. Dankbaar maakte hij gebruik van zijn ruime kennissenkring om voor onze organisatie en projecten goede mensen te werven, voor een schappelijke prijs materialen en gereedschappen aan te schaffen, of een ruimhartige financiële bijdrage te regelen.
Zijn ontspanning vond hij o.a. in kilometerslange wandelingen, maar ook bij pétanquevereniging de Spaanse Ruiter, waar hij met veel plezier balletjes kon opgooien.
Op 29 april 2009 ontving Co een welverdiende Koninklijke onderscheiding; niet alleen voor zijn inzet voor de Werkgroep, maar ook voor zijn vele andere activiteiten die onze maatschappij ten goede kwamen. Ook niet onbenoemd mag blijven zijn onnavolgbare inzet - ook met prachtig meubelmakersvakwerk - voor kerk, familie, vrienden en bekenden.
"Heb vertrouwen…” en "Soms gebeurt er een wonder…” waren kenmerkende uitspraken van hem.
In grote dankbaarheid gedenken wij ‘Ome Co’ Klootwijk: een kleine man, een groot mens!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In memoriam
Theo Bakker
Medio december 2020 bereikte ons het bericht dat Theo – toch nog onverwacht
– op 11 december was overleden. Hij was al geruime tijd ernstig ziek, maar
zijn overlijden trof ons (om in zijn geest te spreken) "als een hamerslag’.
Theo was als timmerman (maar nog veeleer als allround vakman) betrokken bij veel projecten van de Werkgroep. Zo heeft hij in Zabolotiv, Oekraïne, meegewerkt aan de renovatie van een dagverblijf voor kinderen met Down Syndroom, waar een nieuw centraal verwarmingssysteem werd aangelegd omdat het oude systeem niet meer functioneerde en de temperatuur in het pand ’s winters kon dalen tot ver onder het vriespunt. Ook heeft hij zich persoonlijk ingespannen om een afgedankte bevoorradings-container voor vliegtuigen geschikt te laten maken als buitenlift bij een opvang-centrum voor kinderen met een meervoudige beperking, in Zaluchchia; eveneens in Oekraïne. Dankzij ‘de lift van Theo’ konden ze met hulp van vrijwilligers eindelijk ook weer genieten van de frisse buitenlucht.
Het Medisch Centrum in Gaiceana, Roemenië, was zijn grote trots, maar ook bij ‘kleinere klussen’ kwam steeds weer de perfectionist in hem naar boven. Zo gaf hij in het Roemeense Plopana, bij het laatste project waaraan Theo heeft meegewerkt, aanwijzingen aan de Roemeense dakdekkers om de kap van het gebouw beter te kunnen ventileren. Daarmee invulling gevend aan het streven van de Werkgroep naar kennisoverdracht; en dit dan ook in twee richtingen, want het dakdekkersvak is daar een kunst apart waar wij - op onze beurt - nog veel van kunnen leren.
Theo kon ook erg genieten als hij met zijn camera in de weer was om - met name - kinderen op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij was gek op kinderen, en zijn camera en hij waren onafscheidelijk.
Een onvergetelijke anekdote: In Bacâu brachten we jaren geleden - op zijn initiatief - een bezoekje aan de zigeunerwijk. Hij wilde daar met name het kunstig uitgevoerde zinkwerk van de woningen fotograferen, maar liefst ook de kinderen en hun ouders. Toen wij met ons busje die wijk inreden, stonden een paar forse zigeuners ons dreigend op te wachten. Wij waren op het ergste voorbereid, maar Theo stapte uit met zijn camera, liep op de mannen toe, sloeg hen joviaal op hun schouders, en het ijs was gebroken ! Wij moesten uit het busje komen, vrouwen en meisjes in hun prachtige zigeunerjurken kwamen naar buiten, en lieten zich gewillig door Theo vastleggen ‘op de gevoelige plaat’.
Theo was een gedreven persoon, die met zijn enthousiasme, vasthoudendheid, en zijn kenmerkende manier van communiceren, veel heeft betekend voor de Werkgroep Oost-Europa, zowel in de voorbereiding als in de uitvoering van projecten. Vele jaren hebben we mogen genieten van de samenwerking met Theo, waarbij wij hem hebben leren kennen als een vakman met hart voor zijn werk en voor de mensen in Oost-Europa/
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In memoriam
Melle van der Meulen
Op 10 november 2021 werden wij getroffen door het onvoorstelbare bericht dat ‘onze onverwoestbare Melle’ die dag was overleden, nadat hij slechts enkele weken daarvoor in het ziekenhuis was opgenomen in verband met een geconstateerde hersentumor. Hij mocht slechts 70 jaar worden.
Melle sloot zich in 1998 - samen met zijn vrouw Ellie - aan bij werkgroep Oost-Europa. Door zijn oom Co Klootwijk, mede-oprichter van de werkgroep, werden zij enthousiast gemaakt voor de hulp aan medemensen in Oost-Europa. Melle zette zich in bij het eerste project, een kindertehuis in Tirgu Mures, waar hij van alles deed. Maar vooral de elektrische installatie en meterkast hadden zijn aandacht. Dit werk deed hij later ook bij andere projecten waaraan hij heeft meegewerkt. Hij regelde zelf het materiaal wat hij nodig had en kon dit meestal heel voordelig inkopen. Hij had goede contacten bij installateurs en leveranciers.
Voor de uitbreiding van het kindertehuis in Tirgu Mures kocht hij het installatiedraad nog ter plekke, maar ondanks het feit dat de - destijds - enige verkrijgbare kleur zwart was, lukte het hem toch om de installatie draaiend te krijgen. Toen er echter dwars door een leiding werd geboord en er daarmee kortsluiting ontstond, was het even lastig zoeken; maar uiteraard kreeg Melle het voor elkaar!
Na Tirgu Mures volgde het project in Oradea, waar op het bestaande dak van een meisjestehuis een extra etage werd gebouwd. Ook heeft hij daar meegewerkt aan een (opleidings)winkel om kleding te maken. Een bijzondere anekdote: In Oradea sliepen we in een grote kerk, waarin het ‘s zondags gewoon was een dienst te houden die drie en een half uur duurde. Dat was ook voor hem wel even wennen…
Daarna werkte Melle mee aan onze projecten in de Oekraïne: het Dorcashuis en de school voor de zigeunerkinderen aldaar. Een bijzonder project was voor Melle het installeren van een vliegtuiglift bij een kindertehuis, eveneens in Oekraïne, waarmee deze kinderen voor het eerst sinds hun verblijf in dat tehuis naar beneden konden en naar buiten. Tot dan kwamen deze kinderen (vaak met een ernstige beperking en daardoor niet te tillen door de schaarse vrijwilligers) niet buiten, maar na het installeren van de lift zaten zij niet meer vast op hun gemeenschappelijke kamers.
Na de Oekraïne volgden nog een aantal projecten in Roemenië en Moldavië, zoals het medisch centrum in Gaiceana en een multifunctioneel gebouw in Plopana. Melle heeft ook nog aan andere projecten meegewerkt en zijn vakmanschap werd zeer gewaardeerd. Hij deed het op zijn eigen manier, ging zijn eigen gang en zorgde dat het allemaal voor elkaar kwam.
Kenmerkend voor hem was zijn motto: "Gewoon doorgaan, wat er ook gebeurt!” Terwijl de regen soms met bakken uit de lucht viel, toverde Melle dan regenpakken tevoorschijn.
In de eerste jaren gebeurde het reizen naar de projecten met de auto, soms kostte dat wel 4 dagen. Maar dat leverde soms ook bijzondere situaties op, zoals het moment dat er aan de grens met Oekraïne inreisformulieren ingevuld moesten worden. "Ome Co, kijk maar even hoe ik het heb ingevuld.” Vervolgens schreef zijn oom ‘Melle van der Meulen’ op, als zijn eigen naam. Dat werd niet geaccepteerd…
Later werd er gevlogen (dat scheelde veel ‘verloren’dagen’) en kregen we een busje te leen om ter plaatse heen en weer te reizen.
Wij hebben als werkgroep genoten van zijn inzet, zijn verhalen over de Haarlemmermeer, de sfeer en gezelligheid die hij meebracht en vooral ook zijn brede vakmanschap.
We missen Melle in de werkgroep!
